Φθινόπωρο με πένα

Από τον Τσικνιά της Τήνου με τις σπιτικές λιαστές ντομάτες και την κάπαρη του βουνού μας, με θέα την Κυρά των Αγγέλων, ή «Κιουρά», και την Μύκονο σε πιατέλα σε μια θάλασσα από λάδι, μέχρι την Αλαγονία του Ταϋγέτου με τον λαχταριστό κήπο της Εδέμ, τις γνήσιες καλημέρες και καλησπέρες, το καφενείο του θείου του Τσιγαρά, τα μεζεδάκια της Νάντιας με θέα το βουνό που αναζωογονήθηκε ξανά για χάρη μας…. 

Και σαν αναπολώ το πέρασμα του καλοκαιριού η προσμονή για τον χειμώνα με θλίβει.  Είναι πάντα η εποχή που στην ιστορία της ζωής μου γράφεται μια απρόσμενη ανατροπή. 

Σαν τότε άλλαξε όλη μου η ζωή.  Θυμάμαι και τότε που ήρθε το μεγαλύτερο κακό.  Και τότε που χάθηκε κάτι τόσο σημαντικό που έμεινε μόνο η ελπίδα.

Θέλω να πιάσω τη πένα της ιστορίας μου, να αφήσω τη μοίρα στην άκρη.  Να φανταστώ ένα νέο κεφάλαιο σε άγραφτα μέρη που παραμονεύει η αξιοπρέπεια μου, η φαντασία μου, η ατελείωτη πηγή της έμπνευσης μου, η όρεξη να συνεχίσω, η ελπίδα που δεν έφυγε κανένα άλλο φθινόπωρο.

Τότε θα αποκτήσω καινούρια δύναμη για τις τροπές της μοίρας.  Η πλοκή είναι δική μου.  Είναι δική σου.  Γράφε.