Οι γιορτές κρέμονται από μια κλωστή

 

 Οι γιορτές φέτος κρέμονται από μια κλωστή.  Θα καταφέρουμε να ανοίξουμε τη πόρτα του σπιτιού μας, να καλοδεχτούμε την αγάπη και την έννοια της προσφοράς;  Θα καταφέρουμε να απαλλαχτούμε από μαύρες σκέψεις, φόβους και περιορισμούς;  Φέτος, όπως και κάθε χρονιά άλλωστε, ένα δώρο φτιαγμένο από τα χεράκια μας έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε αγορασμένο αγαθό.  Η δημιουργία ίσως είναι ο απαραίτητος κόμπος για να κρατηθεί η κλωστή γερά δεμένη….

Μαζί με τα παιδιά μου πλάθω ιστορίες, μπισκοτόσπιτα (όπως το παρακάτω), φτιάχνουμε χειροποίητες κάρτες και στολιδια... 

Δημιουργώ μια ατμόσφαιρα στο σπίτι μου όπου οι γιορτές κρέμονται από παντού, έστω και από μια κλωστή.  Όλοι ζούμε την δυσκολία των εποχών.  Κανείς δεν μελαγχολεί αδικαιολόγητα.  Όμως, αυτή η όμορφη πρόφαση να ζήσουμε το όνειρο των εορτών ίσως είναι ένα αισιόδοξο ξεκίνημα για μια καινούρια οπτική της ζωής.  Να μπει ο καινούριος χρόνος με το δεξί.
Ας ανοίξουμε τα σπίτια μας.  Ας κρεμάσουμε ένα στολίδι.  Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι.  Γιατί έμαθα να αγκαλιάζω όσους χωράει το σπίτι μου...για να χτίσουν και εκείνοι ένα σπίτι στην καρδιά μου.

Σε όλους εύχομαι χρόνια πολλά!  Και δημιουργικά!

Η Μέλπω η Μοναδική!

10 Χρόνια με τη Μέλπω!

 

 (Η πρώτη έκδοση το 2001)

 (10 χρόνια μετά...)

 (Η Μέλπω στις ΗΠΑ)

 (Η Μέλπω στη Κορέα)

 (Η Μέλπω στη Ταϊβάν)

Η πολυβραβευμένη «Μέλπω η μοναδική» της συγγραφέας Μαρίας Ρουσάκη σβήνει κεράκια για τα δέκα χρόνια δυναμικής ύπαρξης της στο χώρο του παιδικού βιβλίου με μια ανανεωμένη επανέκδοση.  Αφού τιμήθηκε με το βραβείο Πηνελόπης Μαξίμου από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το 2002, ταξίδεψε τον κόσμο.  Μεταφράστηκε στις Η.Π.Α., στη Κορέα και στη Ταϊβάν.  Στην Αμερική έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία με τον τίτλο, «Unique Monique» και το 2003 απέσπασε το βραβείο “Oppenheim Toy Portfolio Gold Book Award”.  Επίσης, παρουσιάστηκε το βιβλίο στην φημισμένη σειρά της  αμερικάνικης καλωδιακής τηλεόρασης, «The Reading Rainbow» (στο κανάλι PBS Kids).  

Λίγα λόγια για τη Μέλπω:

Δυσαρεστημένη με τη στολή που αναγκάζεται να φοράει κάθε μέρα στο σχολείο, η Μέλπω θέλει να νιώσει ξεχωριστή.  Με τη βοήθεια του παλιού μπαούλου της μαμάς επιχειρεί να γίνει διαφορετική απ’ τα άλλα παιδιά.  Όμως, μήπως η μοναδικότητα της δε βρίσκεται στο μπαούλο της μαμάς και βρίσκεται κάπου αλλού;  Πως θα νιώσει η Μέλπω επιτέλους μοναδική;

Έγραψαν για το βιβλίο:

ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

Ελευθεροτυπία – «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» - 25/01/2002

Η Μέλπω απευθύνεται σε παιδιά του νηπιαγωγείου ή των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, είναι γραμμένη σε γλώσσα κατανοητή, αλλά και πλούσια στην απλότητά της, είναι, επίσης, επιτυχώς εικονογραφημένη. Κείμενο και εικονογράφηση ενώνονται σε ένα ταιριαστό σύνολο και μας δίνουν ένα έξυπνο, χαριτωμένο βιβλίο, διασκεδαστικό, που ολοφάνερα παίρνει το μέρος του παιδιού στις κάθε λογής εκρήξεις, ανασφάλειες, ιδιατερότητες ή στους ατιθάσευτους καλπασμούς της -ενίοτε- παράξενης, αλλά πάντοτε υπέροχης φαντασίας του. Η Μέλπω ζητεί το διαφορετικό. Στη συμπεριφορά, στην παρουσία, απαιτεί -μάλλον όχι άδικα, αν και ανεπαισθήτως νωρίς- το δικό της στίγμα, ψάχνει τη δική της προσωπικότητα, βάζοντας σε μπελάδες τη μητέρα της, σε διλήμματα τους συμμαθητές της και σε σκοτούρες τους δασκάλους. Δεν της αρέσει η στολή του σχολείου, της φαίνεται μουντή και άχαρη, γι' αυτό ξετρυπώνει και φορά οτιδήποτε μπορεί να εντυπωσιάσει. Παλιά καπέλα, γυαλιά ηλίου περασμένων δεκαετιών, στέκες κοκάλινες χρωματιστές απ' όπου κρέμονται λουλούδια, τσάντες φανταχτερές, σοσονάκια πολύχρωμα, όντως ξεχωρίζει η Μέλπω, γίνεται σαν ηλιοτρόπιο, φαίνεται σαν ντάλια, φαντάζει σαν παπαρούνα, οπωσδήποτε είναι μοναδική. Μα για πόσο; Σε λίγο όλα τα παιδιά στην τάξη την αντιγράφουν. Ξεσηκώνονται. Χρώματα, χρώματα, όπου και να στραφείς. Δεν είναι υπερβολή, για ένα διάστημα, μοιάζει σαν να επισκέπτεται καθημερινώς την αίθουσα η φαντασία. Ένας αέρας διάχυσης και ευθυμίας φυσά μέσα στην τάξη κι όλα τα παιδιά λάμπουν. Πράγμα που δεν αρέσει στο διευθυντή, δεν αρέσει σε κανέναν από τους μεγάλους. Αλλά η Μέλπω έχει το δικό της τρόπο και πάλι να ξεχωρίσει. Αυτή τη φορά όχι με το ασυνήθιστο ντύσιμο, αλλά με εκείνο το έκτακτο, το μοναδικό της γέλιο, το φωτεινό, που έρχεται κατευθείαν από την καρδιά της. Και που όταν είναι εγκάρδιο, όπως της Μέλπως, και αυθόρμητο, όπως όλων των παιδιών, φανερώνει πόσο πολύτιμα και μοναδικά πλάσματα είναι για όλους εμάς.

ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ – 28/06/2002

Μοναδική και Βραβευμένη! Μήπως, όμως, η μοναδικότητά της δεν βρίσκεται εκεί που ψάχνει; Πώς θα νιώσει επιτέλους, μοναδική; Θα το μάθεις στο τρυφερό βιβλίο με τίτλο Η Μέλπω η Μοναδική, το οποίο έχει βραβευτεί από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

ΜΕΤΡΟ – 11/01/2002

Η σημασία του να είσαι μοναδικός ή έστω να ξεχωρίζεις με έναν τρόπο είναι κάτι που ορισμένα παιδιά έχουν έμφυτο. Ένα τέτοιο παιδί είναι και η Μέλπω της Μαρίας Ρουσάκη που έπλασε μια ηρωίδα πεισματάρα και...επαναστάτρια, λάτρη των κόκκινων καπέλων και των φανταχτερών αξεσουάρ και εχθρό της σχολικής μονοτονίας και της αυστηρής πειθαρχίας.

GLAMOUR – 12/01/2002

Η διαφορετικότητα της ατίθασης Μέλπως, που καθιερώνει νέες μόδες στο σχολείο της με ότι φοράει, χάρισε φέτος στη Μαρία Ρουσάκη το βραβείο Πηνελόπης Μαξίμου για προσχολικές και πρωτοσχολικές ηλικίες από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Η ίδια λέει ότι η δική της ηρωίδα, η Μέλπω, απεικονίζει την ανάγκη να νιώθουμε ξεχωριστοί. Είτε φοράει η Μέλπω σιδεράκια είτε όχι, έπρεπε να βρει κάτι να την εκφράζει ως ξεχωριστή προσωπικότητα, ως μοναδικό ον πάνω στη γη.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ –5/1/2003

Το κείμενο παραπέμπει σε ρεαλιστικές καταστάσεις, ιδιαίτερα γνώριμες στον αναγνώστη. Το σχολείο, μια κοινωνική μικρογραφία, αποτελεί οικείο χώρο για τον ακροατή. Στην ιστορία αυτή σίγουρα το μικρό παιδί θα αναγνωρίσει πρόσωπα και καταστάσεις που συναντά και βιώνει το ίδιο καθημερινά. Θα γνωρίσει δυο διαφορετικές απόψεις: την αποδοχή του διαφορετικού ως ελεύθερης επιλογής του ατόμου, και την προσπάθεια αφομοίωσης και ένταξής του στην επικρατούσα θέση. Η συγγραφέας στέλνει μήνυμα στους παρέχοντες αγωγή για μια άλλη αντίληψη περί διαπολιτισμικότητας. Στις προκαταλήψεις και στα στερεότυπα συμπεριφορών αντιτάσσεται με επιμονή η διατήρηση της ατομικότητας. Η συγγραφέας δε χρειάζεται να πείσει κανέναν. Τα κείμενα καθαυτά αποτελούν πεδία διαμεσολάβησης χωρίς πειθώ. (Τασούλα Δ. Τσιλιμένη, Λέκτορας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 2/7/2003

Η Μέλπω η Μοναδική, που απευθύνεται στα παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας, μας είχε ξαφνιάσει ευχάριστα: μια μικρή ηρωίδα απρόβλεπτη, ίσως και ανατρεπτική, γεμάτη ιδέες φαντασμαγορικές, πρωτότυπες, όπως άλλωστε πρωτότυπη είναι και ολόκληρη η ιστορία που φωτογραφίζει με ευστοχία και πιστότητα τον εύτρωτο ψυχισμό αλλά και τη λαμπερή φαντασία του μικρού παιδιού...αφήνεται σε ταξίδια μυστικά, ολόδικά της και μεταμορφώνεται όπως τα όνειρά της τής υποδεικνύουν. Διότι εφόσον δεν αγαπά τα κοινά και τετριμμένα, σχολικές εκδηλώσεις κλπ., την περισσότερη σοβαρότητα, ακόμη και την πειθαρχία, αποδρά χρησιμοποιώντας παλιές φορεσιές που βρίσκει σκαλίζοντας το μπαούλο, διάφορα αντικείμενα νοσταλγίας, καπέλα και χάντρες, πιαστράκια χρωματιστά, καμώνεται δηλαδή πως είναι ξεχωριστή. Και είναι. Όχι γιατί με τις μεταμορφώσεις της κάνει τη σχολική αίθουσα να λουλουδιάζει και τα άλλα παιδιά να τρέξουν να τη μιμηθούν. Είναι μοναδική γιατί ακτινοβολεί χάρη και φαντασία, κέφι και καλοσύνη. Αυτά παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα ακόμη και αν κανείς φορά και το πιο ταπεινό και άχαρο ρούχο. Τώρα, πληροφορούμαστε με ευχαρίστηση ότι η Μέλπω η Μοναδική μεταφράστηκε και θα κυκλοφορήσει στις Η.Π.Α. και Ταϊβάν.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – 11/2/2003

(Απόσπασμα από τη συνέντευξη της συγγραφέα Μαρία Ρουσάκη): Η Μέλπω είναι μια επαναστατική φιγούρα γεμάτη διάθεση να πρωτοτυπήσει. Πιστεύω πως κάθε παιδί κρύβει μέσα του ανησυχίες παρόμοιες με της Μέλπω. Η Μέλπω καθρεφτίζει την ανάγκη να εκφράσει ένα παιδί τα δικαιώματά του στο παιχνίδι, στην εμφάνιση, στη διαμαρτυρία, στο πείσμα, στην ανασφάλεια και στο όνειρο. Την εμπνεύστηκα από τις αναζητήσεις μου για το πώς σκέφτεται ένα παιδί ταλαντευόμενο ανάμεσα στις αντιφατικές απαιτήσεις των μεγάλων, οι οποίοι άλλοτε θέλουμε τα παιδιά αθώα και γλυκά πλασματάκια και άλλοτε δυναμικά για να αντιμετωπίσουν τις αλήθειες της ζωής.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ – 22/6/2003

...η Μέλπω η Μοναδική εκδόθηκε σε τέσσερις διαφορετικές χώρες. Το συγκεκριμένο βιβλίο κυκλοφόρησε εδώ και μία εβδομάδα στις Η.Π.Α. Ο Αμερικανός εκδότης πήρε τα πρώτα αντίτυπα και τα παρουσίασε σε μια σημαντική έκθεση βιβλίου...το παραμύθι έχει ήδη μια θετική αντιμετώπιση.

Η ΒΙΒΛΙΕΜΠΟΡΙΚΗ – 6/1/2004

Η Μέλπω η Μοναδική, το πολυβραβευμένο και πολυμεταφρασμένο βιβλίο της Μαρίας Ρουσάκη-Βίλλα, τα δικαιώματα του οποίου έχουν πωληθεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και στην Αμερική, θα προβληθεί και διαβαστεί από το Reading Rainbow, ένα υψηλού κύρους εκπαιδευτικό τηλεοπτικό πρόγραμμα των ΗΠΑ

Σημάδια...

«Η σύμπτωση είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διατηρεί την ανωνυμία του.» - Άλμπερτ Αϊνστάιν

Έχω νιώσει ότι σε αυτό το σουρεαλιστικό όνειρο που στην πραγματικότητα λέγεται ζωή δεν είναι τίποτα τυχαίο.  Ή αν είναι, δεν του μοιάζει.  Γιατί η ζωή μου είναι παράξενη και ανεξήγητη, σαν ένα όνειρο γλυκό ή εφιαλτικό.  Και σαν προσπαθήσω να εξηγήσω αυτό το όνειρο ανακαλύπτω πως είναι διαμορφωμένο από συνεχόμενες συμπτώσεις – συμπτώσεις που δεν μοιάζουν με ιδιαίτερες στιγμές άλλα με συγκεκριμένα σημάδια και ανεξήγητα γεγονότα -- από το χέρι του πεπρωμένου ή από δάχτυλο αγγέλου…δεν είμαι σίγουρη.  Αυτά τα συγκεκριμένα σημάδια όμως εμφανίζονται ακριβώς όταν τα έχω ανάγκη. 

Η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου ήταν όταν ανακάλυψα πως κουβαλούσα μια ζωή μέσα μου.  Η πρώτη μου εγκυμοσύνη, το πρώτο μου παιδί, η εποχή που όλα μοιάζουν ρόδινα, μα, και τόσο τρομαχτικά.  Σερφάροντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο μπροστά μου.  Από την οθόνη του υπολογιστή ξεπηδούσαν πληροφορίες για κάθε τι σημαντικό για μια εγκυμονούσα γυναίκα.  Ταξίδεψα ανάμεσα σε εκατοντάδες σελίδες, διάβαζα, ανέπνεα το άπειρο υλικό μπροστά μου.  Τυχαία έπεσα πάνω σε ένα φόρουμ, όπου μια γυναίκα έγραφε την εξής εξωπραγματική φράση:  «Είμαι έγκυος και έχω καρκίνο.»

Σοκαρίστηκα.  Απ’ τον τρόμο μου, έσβησα τον υπολογιστή!  Δεν είχα ακούσει κάτι πιο φρικτό κατά τη διάρκεια μιας εγκυμοσύνης.  Δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι. 

Και όμως….ήταν το πρώτο σημάδι.

Πέντε μήνες μες στην εγκυμοσύνη, όλα πήγαιναν καλά.  Το μωρό αναπτυσσόταν φυσιολογικά.  Οι ναυτίες είχαν καταλαγιάσει.  Φούσκωνα με καμάρι.  Μια γλύκα χάιδευε το πρόσωπο μου.  Τα μάγουλα μου για πρώτη φορά στη ζωή μου ροδοκοκκίνιζαν.

Μόνο που οι γιατροί δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν τα ανεβασμένα λευκά αιμοσφαίρια.  Δεν καταλάβαινε κανείς γιατί ξύπνησα μια μέρα με πρησμένους λεμφαδένες στην δεξιά πλευρά του λαιμού μου.  Ο γιατρός που μου έκανε υπέρηχο φάνηκε ανήσυχος.  Με παρέπεμψε σε αιματολόγο.  Ο αιματολόγος μου έκλεισε ραντεβού για παρακέντηση….

Την ημέρα της παρακέντησης με πήραν τηλέφωνο από το περιοδικό Glamour.  Θα έκαναν ένα αφιέρωμα σε νέες συγγραφείς.  Με ήθελαν για μία συνέντευξη και να φωτογραφηθώ.  Η παρακέντηση έγινε κατόπιν το τηλεφώνημα.  Βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα.  Έγινε αμέσως δεύτερη παρακέντηση για να σιγουρευτούν.  Τα αποτελέσματα δεν μου τα είπαν.  Μα, ούτε ήθελα να μάθω. 

Η φωτογράφιση θα γινόταν στο μαιευτήριο Έλενα.  Στη βιβλιοθήκη του μαιευτηρίου μαζευτήκαμε έξι νέες συγγραφείς και εικονογράφους.  Συμπτωματικά, εγώ ήμουν η μόνη έγκυος.  Πρόσεξα πως με φωτογράφισαν ακριβώς δίπλα από τα ιατρικά βιβλία που ανήκαν σε μια κατηγορία που δεν είχα φανταστεί ότι θα έβρισκα ποτέ σε ένα μαιευτήριο – στα βιβλία που αφορούσαν αυτή την φρικτή λέξη: «Καρκίνος».

 Ήταν το δεύτερο σημάδι….

Μου πήρε χρόνο να δεχτώ τη διάγνωση.  Η άρνηση είναι πολύ δυνατό συναίσθημα.  Πίστεψα για μήνες πως η χημειοθεραπεία που μου είχαν επιβάλλει καθώς ήμουν 6 μηνών έγκυος ήταν απλώς «μια θεραπειούλα» για το «μικρό πρόβλημα» μου.  Μα, πώς να πιστέψω το γεγονός ότι μόλις αποφάσισα να θρέψω ένα παιδί στα σπλάχνα μου, το σώμα μου είχε αποφασίσει να πεθάνει; 

Κατάπια τη στεναχώρια μου, χώνεψα την απιστία μου, δέχτηκα την τύχη μου και όσο σκληρό να ήταν, συνέχισα να ζω με αξιοπερίεργη δύναμη, μια δύναμη που βγήκε απ’ το ίδιο το παιδί μέσα μου.  Ήμουν έγκυος με καρκίνο…ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου έγινε πραγματικότητα.  Και όμως, αν δεν ήμουν έγκυος δεν θα είχα την δύναμη να ξεπεράσω το κακό που με βρήκε.  Άλλα τα κατάφερα, λόγω αυτού του παιδιού.  Και το θαύμα μου γεννήθηκε, υγιέστατο, με μαλλιά, χωρίς καμία επίδραση από τα τόσα φάρμακα που πέρασαν απ’ το πλακούντα στο μικροσκοπικό του σωματάκι…και εγώ, επέζησα, έζησα, γέννησα, και εφτά μήνες αφού τελείωσα την τελευταία μου σταγόνα χημειοθεραπείας έγινε ένα δεύτερο θαύμα.  Ήμουν ξανά έγκυος.

Ο γιατρός μου ήταν έξαλλος!  Πως έγινε ένα τέτοιο λάθος;  Ένα λάθος που θα μπορούσε να μου στοιχίσει τη ζωή.  Μα, ίσως δεν ήταν «λάθος».  Αφού πάντα ονειρευόμουν να κάνω δεύτερο παιδί αμέσως μετά το πρώτο, ίσως με 18 μήνες διαφορά.  Η επιθυμία μου, το κρυφό μου όνειρο, απλά εισακούστηκε.  Όμως, ήταν επικίνδυνο για μένα και το έμβρυο.  Το σώμα μου και η ψυχή μου θα έπρεπε να υποστούν μια νέα δοκιμασία.

Λίγους μήνες αργότερα ένα τηλεφώνημα από το περιοδικό Cosmopolitan μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για την περιπέτεια μου.  Έγκυος ξανά, με κοντά (σχεδόν ανύπαρκτα) μαλλιά φωτογραφήθηκα για το περιοδικό και είπα την ιστορία της εγκυμοσύνης μου.  Είπα στον εαυτό μου ότι αν μέσα από τη δική μου περιπέτεια μπορούσα να προσφέρω κάποια βοήθεια σε μια άλλη ψυχή κάπου, κάποτε, τότε αξίζει να μοιραστώ με τον κόσμο την ιστορία μου.  Και αυτή την ιστορία την είπα ύστερα από ενάμιση χρόνο αποχής από το γράψιμο.  Δεν άντεχα να γράφω -- ειδικότερα για παιδιά.  Ο ήλιος που πάντα με συνόδευε όταν έγραφα κάθε λέξη δεν υπήρχε πια.  Είχε εξαφανιστεί.  Μόλις εξανεμιζόταν το σύννεφο θα έγραφα ξανά, το ήξερα.  Οπότε η μόνη ιστορία που μπορούσα να μοιραστώ ήταν αυτή, προς ένα άγνωστο κοινό – ένα κοινό που ονειρεύεται, χαμογελάει, ντύνεται, περιποιείται, ερωτεύεται, χορεύει, ταξιδεύει….σε ζωντανές γυναίκες, σαν αυτή τη γυναίκα που είχα χάσει μέσα μου.  Την έχασα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, καθώς αρρώστησα, αφού γέννησα και αφού βρέθηκα σε λίγο χρονικό διάστημα με δύο μωρά.

Κοιταζόμουν στο καθρέφτη και δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.  Που ήμουν;  Η αρρώστια είχε αφήσει τα σημάδια της σε όλο μου το σώμα.  Η εξάντληση στα μάτια.  Όσο χαρά και να μου έφεραν αυτές οι δύο ψυχούλες, τόσο δυστυχισμένη ένιωθα.  Ταλαντευόμουν πάνω σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην βαθιά κατάθλιψη και την ευτυχία που μου αντιστοιχούσε για την τόσο καλή μου τύχη. 

Και όσο περνούσαν οι μήνες εγώ χανόμουν πιο πολύ.  Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι υπήρχα - η γυναίκα, η φίλη, η κόρη, η ανιψιά – άλλα η Μαρία που γνώριζα όσα χρόνια είχα ζήσει έλειπε.  Και τότε ήρθε το τρίτο σημάδι.

Στην αίθουσα αναμονής του οφθαλμίατρου προτού κάνω μια εγχείρηση στα μάτια για να απαλλαγώ επιτέλους απ’ τη φρικτή μου μυωπία (ναι, είχα κάποτε φοβερή στραβωμάρα!) ξεφύλλισα ένα περιοδικό.  Το κοίταξα με γυναικείο ενδιαφέρον.  Μόλις το άνοιξα αμέσως έπεσε το μάτι μου στα γράμματα αναγνωστών.  Και τι να δω;  Ένα σημάδι.  Το τρίτο.  Ένα γράμμα για μένα.

Ήταν από μια αναγνώστρια που ευχαριστούσε το περιοδικό Cosmopolitan για την συνέντευξη μου.  Την είχα βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής της. 

Η καρδιά μου πήγε να σπάσει όταν έψαξα να βρω την ημερομηνία του περιοδικού.  Το τεύχος ήταν της προηγούμενης χρονιάς.  Ήταν το αμέσως επόμενο τεύχος από αυτό που με φιλοξένησε.  Και όμως, βρέθηκε ακριβώς μπροστά μου τη στιγμή που χρειαζόμουν μια επιβεβαίωση του κόπου μου. 

Εκείνη την ημέρα βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου.  Και σαν συναρμολογούσα την ψυχή μου κομματάκι, κομματάκι, ανακάλυψα τη μαγεία των σημαδιών.  Είναι παντού αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας, την καρδιά μας.  Μας καθοδηγούν όταν χάνουμε τον δρόμο μας.  Μας βρίσκουν στο σκοτάδι ή στο παράξενο όνειρο που λέγεται ζωή και μας οδηγούν ξανά στο φως.

~ Άλλα σημάδια μου:  Το σημάδι στο λαιμό όπου μου έγινε η βιοψία.  Τα σημάδια στις φλέβες των χεριών μου από την χημειοθεραπεία.  Οι ραγάδες στο σώμα μου από τα τρία θαύματα μου. 

 

(Συνέντευξη μου στο Glamour, Δεκέμβριος 2002, έγκυος με καρκίνο)

 (Συνέντευξη μου στο Cosmopolitan, Μάρτιος 2004, μετά τη θεραπεία, έγκυος ξανά)

(Εγώ με τα τρία θαύματα μου, Ιούλιος 2011)

Φθινόπωρο με πένα

Από τον Τσικνιά της Τήνου με τις σπιτικές λιαστές ντομάτες και την κάπαρη του βουνού μας, με θέα την Κυρά των Αγγέλων, ή «Κιουρά», και την Μύκονο σε πιατέλα σε μια θάλασσα από λάδι, μέχρι την Αλαγονία του Ταϋγέτου με τον λαχταριστό κήπο της Εδέμ, τις γνήσιες καλημέρες και καλησπέρες, το καφενείο του θείου του Τσιγαρά, τα μεζεδάκια της Νάντιας με θέα το βουνό που αναζωογονήθηκε ξανά για χάρη μας…. 

Και σαν αναπολώ το πέρασμα του καλοκαιριού η προσμονή για τον χειμώνα με θλίβει.  Είναι πάντα η εποχή που στην ιστορία της ζωής μου γράφεται μια απρόσμενη ανατροπή. 

Σαν τότε άλλαξε όλη μου η ζωή.  Θυμάμαι και τότε που ήρθε το μεγαλύτερο κακό.  Και τότε που χάθηκε κάτι τόσο σημαντικό που έμεινε μόνο η ελπίδα.

Θέλω να πιάσω τη πένα της ιστορίας μου, να αφήσω τη μοίρα στην άκρη.  Να φανταστώ ένα νέο κεφάλαιο σε άγραφτα μέρη που παραμονεύει η αξιοπρέπεια μου, η φαντασία μου, η ατελείωτη πηγή της έμπνευσης μου, η όρεξη να συνεχίσω, η ελπίδα που δεν έφυγε κανένα άλλο φθινόπωρο.

Τότε θα αποκτήσω καινούρια δύναμη για τις τροπές της μοίρας.  Η πλοκή είναι δική μου.  Είναι δική σου.  Γράφε.

Τι χρώμα είναι η ζωή σας;

Με το τέλος του καλοκαιριού, ήρθε στη ζωή μας ένα καινούριο μέλος της οικογένειας.  Όχι, δεν είναι τέταρτο παιδί, άλλα το πρώτο μας κατοικίδιο.  Τα παρακάλια για σκυλάκι, γατάκι, χαμστεράκι, κουνέλι δεν εισακούστηκαν (προς το παρόν).  Ίσως ο Άγιος Βασίλης ακούσει μια τέτοια προσευχή κάποια Χριστούγεννα.  Ξεκινήσαμε με πρώτο κατοικίδιο ένα πορτοκαλοκίτρινο καναρίνι που μας ξυπνάει κελαηδώντας κάθε πρωί.  Είναι ο Κόκος μας και τον αγαπήσαμε οικογενειακώς.  Όπως λέει και ο γιος μου ο Κόκος (ο οποίος υιοθέτησε το χαϊδευτικό του όνομα από την μικρή του αδερφή) το καναρίνι είναι πλέον αδερφός του εφόσον είναι μέλος της οικογένειας.  Επιβάλλεται να τον αγαπάω ίσια με τα παιδιά μου. 

Τι τον τράβηξε τον Κόκο να διαλέξει τον Κόκο;  Το πορτοκαλί του χρώμα – διότι ήταν ξεχωριστός ανάμεσα σε τόσα κίτρινα καναρίνια.  Μόλις το άκουσα σκέφτηκα αμέσως τη Θάλεια με τα ροζ της μαλλιά.  Και εκείνη ήταν ξεχωριστή.  Όλοι τη θεωρούσαν «σπάνιο πουλί».  Θέλω ο Κόκος μας, σαν τη Θάλεια να αγαπήσει τη ζωή όχι επειδή τα θεωρούμε πανέμορφα και μοναδικά.  Άλλα επειδή η ίδια η ζωή είναι ξεχωριστή και για τους δύο.  Εμείς κάνουμε τη διαφορά.  Η ζωή του Κόκο θα είναι αυτό το ξεχωριστό πορτοκαλί.  Η ζωή της Θάλειας θα είναι ροζ. 

Διαλέξτε χρώμα για τη ζωή σας, λοιπόν.  Πάρετε ένα πινέλο και βάψτε την.  Και πιστέψτε με, θα κελαηδάτε και εσείς κάθε πρωί….

ΚΟΛΥΜΠΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ

Μια καλοκαιρινή περιπέτεια διαδραματίζεται στο δεύτερο μυθιστόρημα μου για παιδιά ηλικίες 9 με 12 ετών. Το Κολυμπώντας στα βαθιά, υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου το 2006,περιγράφει την ζωή του νεαρού Ρένου μαζί με τον "υπερ-ήρωα" αδερφό του.. Η υπόθεση:

Πώς μπορεί ο δωδεκάχρονος Ρένος να συναγωνιστεί τον Ηρακλή, τον ιδιοφυή δεκάχρονο αδελφό του; Η ζωή του Ρένου γίνεται δύσκολη όταν τα αποτελέσματα των εξετάσεών του δεν είναι όπως θα τα ήθελαν οι γονείς του. Το μόνο που θέλει είναι να έρθει το καλοκαίρι, να κολυμπήσει και να ξεχαστεί μέσα στο γαλάζιο της θάλασσας. Όμως εκείνο το καλοκαίρι, το νερό όλο και βαθαίνει και ο Ρένος μοιάζει να πνίγεται. Θέλει να τα καταφέρει μόνος του, να γίνει δυνατός. Όπως ο Ηρακλής που μοιάζει να είναι τέλειος. Ένα συγκινητικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην αποδοχή της διαφορετικότητας ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας.

Τα σχόλια του τύπου:

ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ - 10/2/2007

Οι διαπροσωπικές σχέσεις σε οικογένειες που διαλύονται ή απλώνουν παρακλάδια είναι το θέμα του μυθιστορήματος.

ΤΑ ΣΑΪΝΙΑ - 1/9/2006

Ο δωδεκάχρονος Ρένος δυσκολεύεται να συναγωνιστεί τον Ηρακλή, τον πανέξυπνο δεκάχρονο αδελφό του. Στις εξετάσεις δεν τα πάει τόσο καλά όσο θα ήθελαν οι γονείς του. Οι συγκρίσεις ανάμεσα στα δύο αδέλφια είναι αναπόφευκτες. Έτσι και εκείνος τώρα το μόνο που θέλει είναι να πάει διακοπές και να τα ξεχάσει όλα. Βαθιά όμως μέσα του θέλει να γίνει δυνατός και "τέλειος" σαν το Ηρακλή. Αξίζει, άραγε, τον κόπο;

ΝουςPaper - 1/6/2006

Ο μικρός αδερφός είναι διάνοια,τέλειος σε ότι και αν καταπιαστεί. Ο άλλος ένα φυσιολογικό παιδί, με τα προτερήματα και τα ελαττώματα της ηλικίας του... Πώς θα αντέξει την πίεση που αθέλητα δημιουργεί η κατάσταση αυτή;

ΤΑ ΝΕΑ - 29/5/2006

Ένας πιτσιρικάς διάνοια και ένας κανονικός έφηβος διεκδικούν την προσοχή και την αγάπη των γονιών τους. Ό,τι για τον έναν είναι αυτονόητο και κεκτημένο, ο άλλος πρέπει να το κατακτήσει με κόπο. Κόντρες, απογοητεύσεις, αλήθειες και ψέματα θα σκιάσουν τη σχέση του πανέξυπνου Ηρακλή και του φυσιολογικού Ρένου.

ΙΤΗΑCA ONLINE - 1/5/2006

What do you do when your brother is a genius who went to university at the age of seven and is younger than you? Iraklis, 12, loves his brilliant younger brother Renos, and doesn’t even try to compete. He’s happy being average at everything and doesn’t seem to resent his anxious parents’ zealous efforts to organize family life around what they perceive as his brother’s needs. But Iraklis, who has dreamed of lazing away the summer swimming, finds himself in deep water. He fails his exams, having done no preparation. Renos comes home unexpectedly from Oxfordand asks him to mind a mysterious package. Blamed unjustly by his father when the contents of the package are revealed, Iraklis runs away from home, but finds he has unexpected company, Renos. Forced to face danger together, the brothers forge a new bond, and the family rethinks its priorities.

For children of 9 and over.

 "Κολυμπώντας στα βαθιά"

Μαρία Ρουσάκη

(Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2006)

Ο Μικρός Αναγνώστης και Εγώ

Με μεγάλη μου χαρά μίλησα στον Μικρό Αναγνώστη...δηλαδή σε όλα τα διαβαστερά παιδιά της Ελλάδας μεταξύ 6 και 12 ετών!  Εδώ μπορείτε να μάθετε περισσότερα για μένα άλλα και για το ηλεκτρονικό περιοδικό Μικρός Αναγνώστης:  http://www.mikrosanagnostis.gr/penes.asp

Aγαπημένος Μάης

"The world's favorite season is the spring.
All things seem possible in May."
- Edwin Way Teale

Αυτός ο μήνας είναι ο αγαπημένος μου. Κάθε Μάη νιώθω πιο κοντά στον εαυτό μου – σε εκείνον που δεν φοβάται, που δεν αμφισβητεί την κάθε του ιδέα, που θέλει να μοιραστεί τη χαρά του. Νιώθω πως γεννιέμαι ξανά. Ίσως επειδή γεννήθηκα το Μάη και η σκέψη των γενεθλίων μου πάντα μου φέρνει χαρά (και ας μεγαλώνω, δεν πειράζει). Για μένα αυτός ο μήνας ανθίζει από ευχές απ’ τη στιγμή που πατάει το πόδι του μες στην καρδιά μου.  Από την πρώτη του μηνός μέχρι τη μέρα της μητέρας μέχρι τα γενέθλια μου...όλο ευχές.

Και σκέφτομαι, υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από μια ευχή, αποκλειστικά για σένα - για την υγεία σου, την ευτυχία σου, την οικογένεια σου, τα παιδιά σου, τις δημιουργίες σου…; Τι τα θέλουμε τα δώρα όταν οι ευχές από μόνα τους υπερπληρούν όλες μας τις επιθυμίες; Δεχόμαστε ευχές και αντευχόμαστε, διότι ο καλός λόγος είναι πάντα ευπρόσδεκτος και δεν στοιχίζει τίποτα. Ίσα-ίσα που μας ανταποδίδει την ίδια αγάπη που μοιραζόμαστε.

Η ομορφότερη ευχή ήταν της γιαγιάς μου της Μαριάνθης, της οποίας τα λόγια έσταζαν από μέλη...όλο ευχές μας χάριζε και ας μη γιορτάζαμε.  "Να έχεις την ευχούλα μου, μαλαματένια μου," ψιθύριζε και χάιδευε τα μακριά κάτασπρα μαλλιά της για να μου δείξει πόσες χαρές μου ευχόταν - όσες τρίχες είχε στη κεφαλή της. Με την ευχή της γιαγιάς πως να μη νιώθω πως όλα είναι πιθανά στη ζωή; Πως όλα μπορώ να τα καταφέρω;

 Εύχομαι και εγώ σε όλους να γιορτάζουν τα γενέθλια τους ΚΑΘΕ μέρα. Να γεμίζετε τη ζωή σας με περισσότερες χαρές γιατί στο χέρι σας είναι.  Και με περισσότερες ευχές γιατί όλοι τις έχουμε ανάγκη.

("Τα τέλεια γενέθλια!" από τη σειρά Πριγκίπισσα Μανταλένα - εκδόσεις Παπαδόπουλος)

Οι Λεμονιές

«Δεν ξέρω αν είναι τα λεμονόφυλλα ή το λεμονότσαγιο της γιαγιάς ή η μυρωδιά της άνοιξης και του μελένιου αυτού μήνα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι, όταν όλα μυρίζουν τόσο γλυκά, δύσκολα σαπίζουν. Αλλά και να σαπίσουν, δεν πειράζει. Όπως μου είχε πει κάποτε ο πολυαγαπημένος μου παππούς: Η ζωή αλλάζει πολλά χρώματα, πολλές εποχές. Μη φοβάσαι να τα ζήσεις όλα. Μη φοβάσαι.»

(Από το βιβλίο μου «Οι Λεμονιές» εκδ. Παπαδόπουλος)

Σαν παιδί η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη.  Πολλές φορές φίλοι αποδεικνύονται να μη τιμούν τη φιλία. Οι γονείς μας απογοητεύουν.  Τα αδέρφια μας σπάνε τα νεύρα.  Κρίνονται αποφάσεις για μας χωρίς τη συναίνεση μας.  Είμαστε στο έλεος των άλλων.  Είμαστε στο έλεος των καταστάσεων.  Όμως, παρόμοιες εποχές - δύσκολες - περνούν όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας.  Ο χειμώνας πολλές φορές είναι βαρύς.  Πλημμυρίζει η ζωή μας από στεναχώριες.  Η θλίψη κάθεται στη σκεπή μας σαν άγριο σύννεφο.  Άλλα υπάρχει πάντα η άνοιξη. Υπάρχει το άρωμα της φύσης που αναγεννιέται.  Έτσι είναι η ζωή.  Αρκεί να μη φοβόμαστε να δοκιμαζόμαστε.  Να μη φοβόμαστε τις διάφορες εποχές χαρμολύπης.  Να γελάμε όταν συμβαίνουν δυσάρεστα χωρίς ενοχές.  Και να κλαίμε όταν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος…δεν πειράζει.  Τα δάκρυα ποτίζουν τη λεμονιά μας σαν στάζουν από χαρά ή λύπη.  Έτσι είναι η ζωή, σαν μια λεμονιά με χυμώδης καρπούς από γλυκές και πικρές γεύσεις…  Καιρός να αλλάξουμε εποχή ξανά, λοιπόν.  Να αναγεννηθούμε.  Καλό μήνα και καλή άνοιξη.

(Η Ρούμπη γράφει στο ημερολόγιο της κάτω από μια λεμονιά, από το βιβλίο

"Οι Λεμονιές" εκδόσεις Παπαδόπουλος)

Παιδιά όλου του κόσμου, ακούστε μια ιστορία…

Μια ιστορία για ένα κορίτσι που ζούσε σε μια χώρα μακριά από εκείνη των γονιών της. Μιλούσε τη γλώσσα της χώρας. Διάβαζε στη γλώσσα της χώρας. Όμως οι γονείς της διάβαζαν και μιλούσαν σε εκείνη τη μητρική τους γλώσσα που έμοιαζε όλο και πιο ξένη στο μικρό κοριτσάκι. Δεν θυμάται οι γονείς της να της διάβασαν ένα βιβλίο. Ούτε της έλεγαν πολλά παραμύθια. Αφού μεταξύ τους μιλούσαν και διάβαζαν διαφορετικές γλώσσες. Όμως θυμάται μια ξεχωριστή, αξέχαστη φωνή να της εξιστορεί τις πιο φανταστικές ιστορίες. Την είχε ακούσει σε ένα «μαγικό μέρος». Αυτό το μέρος το έλεγαν όλοι «βιβλιοθήκη». Άλλα για το κορίτσι ήταν εκεί που άκουγε τη μαγική φωνή…και εκεί που διάβαζε ότι βιβλίο ήθελε. Εκεί που έπλεε πάνω σε παραμυθένια σύννεφα, εκεί που έβρισκε ιστορίες για παιδιά σαν εκείνη – παράξενα και ξεχωριστά. Ζούσε μέσα απ’ τις ιστορίες. Ζούσε μέσα απ’ την αξέχαστη φωνή.
Η φωνή ήταν της βιβλιοθηκονόμου του σχολείου της (βλέπετε, είχε την τύχη να έχει βιβλιοθήκη εντός του σχολείου!). Αυτή η φωνή της έμεινε πάντα στην καρδιά της. Όσο μεγαλώνει θυμάται και ευχαριστεί το μαγικό μέρος που γνώρισε τέτοια χαρά. Γιατί εκείνη δεν είχε ακούσει παραμύθια, ούτε της είχαν διαβάσει βιβλία. Μα, οι γονείς της μιλούσαν τη δική τους γλώσσα και εκείνη τη δική της….
Αυτή την ιστορία την ξέρουν καλά και τα παιδιά ενός δημοτικού σχολείου στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Αφού οι περισσότεροι ζουν μακριά απ’ τη χώρα των γονιών τους.
Το κορίτσι αυτό μεγάλωσε και τους επισκέφθηκε. Χάρηκε τόσο πολύ που μπόρεσε να πει μια ιστορία σε αυτά τα παιδιά. Ήταν σαν να μιλούσε η μαγική, αξέχαστη φωνή. Σαν να μιλούσε σε όλα τα παιδιά του κόσμου….

SCBWI Winter Conference 2011

Το «Μεγάλο Μήλο» μας πρόσφερε την πιο ιδεώδη ατμόσφαιρα για το παγκόσμιο συνέδριο της SCBWI (the Society of Childen's Book Writers and Illustrators).  Ο πλούτος του λόγου των ομιλητών στάθηκε αφορμή να αναγεννηθούν οι δημιουργικές μας ψυχές.  Οι συμβουλές τους εύστοχες, η διάθεση τους εμψυχωτική, το γέλιο τους άφθονο.  Ύστερα από ένα Σαββατοκύριακο Νεο-Υορκέζικου γλεντιού, φύγαμε όλοι πετώντας από της αίθουσες του Grand Hyatt Hotel.  Μας είχαν φυτρώσει φτερά....!

Οι εξαιρετικοί ομιλητές:

Lois Lowry (διάσημη συγγραφέας του βιβλίου «Ο Δωρητής», μου υπέγραψε ένα απ’ τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία, το “Anastasia Krupnik”)

“A haunting phrase and little more, imagination take wing and soar.”

“Give sorrow words.”

Patricia Lee Gauch (editor of Philomel Books, συγγραφέας, δασκάλα)

«Picture books are horizontal events. Feel the swells, the waves. The idea should not come from your head. Don’t overthink.”

Mark Teague (εικονογράφος)

“You are always in service to the story. Is the illustration what the child NEEDS?"

Jane Yolen (συγγραφέας 300 + παιδικών βιβλίων, συχνά αναφέρεται ως "η" Χανς Κρίστιαν Άντερσεν της Αμερικής)

“Picture books are the lynchpin of a child’s emotional beginning.”

Alessandra Balzer (co-publisher of Balzer & Bray, an imprint of Harper Collins)

“Distill your book into one sentence.”

Alexandra Cooper (Senior Editor – Simon and Schuster)

“Each title takes a year to be published. It’s a COMMITMENT, a marriage – a serious decision.”

Jeanette Larson (Vice President and Editorial Director of Houghton Mifflin Harcourt)

“80% of teenagers prefer to read on the page than on the screen!”


Linda Sue Park (συγγραφέας)

“Don’t believe in yourself, believe in the WORK.”

R.L. Stine (συγγραφέας)

“You have to be open to all ideas if you want to be a writer. You can’t plan where you will end up.”

Jules Feiffer (εικονογράφος και συγγραφέας)

“If you show you’re angry in print, no one will get angry with you. It’s a turn off. You have to do it seductively and subversively.”

Sara Zarr (συγγραφέας)

“The time between when you’re no longer a beginner but haven’t broken into the business is the hardest in your career.”

Marvin Terban (συγγραφέας, Scholastic’s “Mister Grammar”)
Σε ομιλία για το τι είναι το χιούμορ:

“Laughter enriches life.”

Lenore Look (συγγραφέας)
Σε ομιλία για το χιούμορ στα παιδικά βιβλία:

“With humor in your book, you show that reading can be a path to your soul.”

Mo Willems (συγγραφέας/εικονογράφος)

“My philosophy is that the difference between kids and adults is that kids are shorter.”

Όλες οι ομιλίες ηχούν ακόμα στο μυαλό μου.  Σκέφτομαι και γράφω.  Γράφω και σκέφτομαι....

Ευχαριστώ τους συντελεστές για την καταπληκτική οργάνωση.  Να, ένα δείγμα από μερικούς "International Regional Advisors" από το Τόκυο, το Ισραήλ, την Ιρλανδία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Γερμανία, την Γαλλία και εγώ (κάτω δεξιά) απ' την Ελλάδα μας!

Καλή χρονιά με καλές αναμνήσεις

Καλή, χρυσή, καραμελένια χρονιά! Κερδίσαμε φλουριά, παίξαμε με τα παιδιά, θυμηθήκαμε τα παλιά, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες σαν αυτές από προηγούμενες χρονιές. Σαν εκείνες που μοιάζουμε εμείς παιδιά. Σαν τότε που αγωνιούσαμε να μην τελειώσουν ποτέ οι γιορτές...
«Μια παλιά φωτογραφία» είναι ο τίτλος του ημερολογίου της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς για το 2011. Λογοτεχνία και φωτογραφία…όμορφος συνδυασμός.  Ας φωτογραφίσουμε εικόνες στο μυαλό μας καθώς βυθιστούμε σε ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο. Όλο και κάποιο δώρο θα μας έκαναν τις γιορτές. Και αν όχι, ας κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας.  Και φυσικά το καλύτερο δώρο για τα παιδιά θα ήταν μια βόλτα απ’ την 4η Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου στη Helexpo (Μαρούσι) από 28 Ιανουαρίου - 31 Ιανουαρίου 2011. Ελεύθερη είσοδος, πολλές εκδηλώσεις. Δείτε το πρόγραμμα:
http://www.childrensbookfair.gr/
A, και μη ξεχάσετε να βγάλετε καμιά φωτογραφία να δω πως περάσατε!