Το εφηβικό μου μυθιστόρημα Άκου
το ρυθμό μέσα από τα μάτια της Σάντρας Βούλγαρη, δημοσιογράφος της Καθημερινής.
Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
«Σήμερα
θα το κάνω. Και θα είναι απλό και εύκολο. Θα πάρω όλα τα υπνωτικά χάπια του
μπαμπά. Θα τα καταπιώ όλα. Και ύστερα θα πετάω. Επιτέλους θα πετάω!». Η
Χριστιάννα λατρεύει τον χορό, είναι δεκαεπτά χρόνων, είναι η πανέμορφη κοπέλα
που θέλουν όλα τα αγόρια του σχολείου και ζηλεύουν τα κορίτσια. Η κολλητή της η
Βάσια μηχανορραφεί πίσω από την πλάτη της, ελπίζοντας ότι θα κερδίσει το
ενδιαφέρον του Μιχάλη, του φίλου της. Ο Κώστας, κι αυτός κολλητός της, είναι
ερωτευμένος μαζί της, όμως ανικανοποίητα. Οσο για την οικογένειά της, η μητέρα
της την εγκατέλειψε όταν ήταν πέντε χρόνων, ο πατέρας και ο αδερφός της
αδιαφορούν για εκείνην.Τη στιγμή που ξεκινάει το βιβλίο της Μαρίας Ρουσάκη «Ακου το ρυθμό», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Κέδρος», η Χριστιάννα βρίσκεται στην Εντατική. Στην πορεία, μέσα από την εξιστόρηση των σκέψεων των φίλων και της οικογενείας της, αποκαλύπτεται ότι η κοπέλα έκανε απόπειρα αυτοκτονίας γιατί έμεινε έγκυος.
«Ως συγγραφέας ξεκίνησα να γράφω το “Ακου το ρυθμό” πριν από λίγα χρόνια με στόχο να μιλήσω για ένα σοβαρότατο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, αυτό των αμβλώσεων όσον αφορά τα ανήλικα κορίτσια», μου λέει σε συνέντευξή της με την «Κ» η Μαρία Ρουσάκη. «Το συγκεκριμένο ζήτημα θεωρείται ένα κρυφό “αγκάθι” που κανείς δεν τολμά να ακουμπήσει», εξηγεί η συγγραφέας, η οποία είχε πέσει πάνω σε μια έρευνα που αφορούσε το θέμα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Οι στατιστικές, συγκλονιστικές.
Αμβλώσεις
Δυστυχώς, η έκτρωση σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιείται ως μέθοδος αντισύλληψης. Για παράδειγμα, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ένα στα τέσσερα κορίτσια ηλικίας 14 έως 17 ετών έχει κάνει έκτρωση, ενώ 40.000 εκτρώσεις τον χρόνο αποφασίζονται από κορίτσια κάτω των 18 ετών. «Σέβομαι την απόφαση κάθε γυναίκας να διακόψει μια κύηση ή όχι», επισημαίνει η Μαρία Ρουσάκη. «Ομως εδώ μιλάμε για παιδιά. Μιλάμε για ανήλικα κορίτσια, που συνήθως δεν έχουν την άνεση να επικοινωνήσουν ανοιχτά με τους γονείς τους. Μάλιστα, μια έρευνα λέει ότι μία στις δύο έφηβες που κάνουν έκτρωση δεν έχει ενημερώσει ούτε τη μητέρα της».
Ελλειψη επικοινωνίας
Πίσω από το θέμα των αμβλώσεων στο γρήγορο, ευκολοδιάβαστο και έντονο στα συναισθήματα που υποκινεί βιβλίο της, η Μαρία Ρουσάκη θίγει ένα ακόμη πιο σημαντικό πρόβλημα των εφήβων, την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στους φίλους και στα μέλη μιας οικογένειας». Δεν είναι τυχαία τα σχόλια νέων που διάβασαν το βιβλίο, όπως αυτό της δεκαεξάχρονης Αγγελικής, που προτείνει να το δώσουν τα παιδιά στους γονείς που τους λένε «τι προβλήματα έχεις εσύ, όλα σου τα δίνουμε, όλα σου τα παρέχουμε»...
Δίχως ίχνος διδακτισμού, περνούν μηνύματα που μπορούν να αγγίξουν και να υποστηρίξουν έναν έφηβο. Η λυτρωτική, θεραπευτική διάσταση ενός χόμπι, ενός αθλήματος, στη συγκεκριμένη περίπτωση του χορού που λατρεύει η Χριστιάννα («το μόνο που θέλω είναι να χορεύω. Μόνο τότε νιώθω πραγματικά ελεύθερη. Οι σκέψεις απελευθερώνονται. Και εξαφανίζονται όλα όσα θέλω να φωνάξω και δεν μπορώ»), ο χορός που θα την κρατήσει όταν βγει από την Εντατική. Οπως και η αγάπη μέσα από τη φροντίδα του Κώστα, που επιμένει. «Κι όμως, ζούσα ένα παραμύθι σαν την Ωραία Κοιμωμένη, κι ας μην ήμουν κορίτσι, ας μην πίστευα στα παραμύθια, ας μην ήμουν πρίγκιπας. Θα τα κατάφερνα. Η αγάπη μου θα την ξυπνούσε».
Το γνωρίζουμε καλά, το έχουμε ζήσει: η αβάσταχτη απομόνωση είναι η αιτία που πολλοί έφηβοι οδηγούνται σε μοναχικές και ενίοτε έσχατες λύσεις. Διότι οι έφηβοι δεν μιλούν. Απλά νιώθουν βαθύτατα και πράττουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να θυμηθούμε και να αρχίσουμε να ακούμε...
