Μια τελευταία ιστορία για το τέλος του 2013. Γιατί καμιά φορά ξεχνάμε ότι οι αναποδιές είναι ουσιαστικές και απαραίτητες! Καλή χρονιά με δύναμη και αγάπη!
«Ένα βαρύ πρωινό»
Της Μαρίας Ρουσάκη
(Συμμετοχή στο Ημερολόγιο
της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς 2012 με θέμα «Και ξαφνικά, όλα γύρισαν
ανάποδα»)
Ο χειρότερος ήχος της
ημέρας, που δεν παραλείπει να ακουστεί παρά μόνο το ευλογημένο Σαββατοκύριακο,
χτυπάει και πάλι μες στο μυαλό μου, σπάζοντας, αποσπώντας, αποσυντονίζοντας το
γλυκό άλλα ξεχασμένο ήδη όνειρο. Ώρα να
δράσω. Τώρα. Πρέπει να δράσω. Με κινήσεις γρήγορες. Άλλα δεν τα καταφέρνω. Σηκώνω το σώμα μου σαν να ζυγίζει ένα τόνο το
κάθε άκρο και ξεκινάω τις μηχανικές κινήσεις.
Πλένομαι, ντύνομαι, ξυπνάω πρώτα τη μικρή, τη ντύνω, ξυπνάω τα αγόρια,
τους φιλάω, ανοίγω το πατζούρι, τους μιλάω, τους φωνάζω, τους παρακαλάω, παίρνω
αγκαλιά τη μικρή γιατί έτσι θέλει, έτσι πρέπει.
Σέρνομαι προς τη κουζίνα για τη διαδικασία του πρωινού. Φτιάχνω τα απαραίτητα: γάλατα, δημητριακά,
τοστάκια, του μεγάλου χωρίς ζαμπόν, του μικρού χωρίς τυρί. Μιλάω γλυκά.
Μιλάω αυστηρά. Φωνάζω. Παρακαλάω.
Φτιάχνω το κολατσιό, ψάχνω για ψιλά για τη καντίνα, ψάχνω για το χαμένο
παπούτσι, παραπονιέμαι, σταματάω τον ανερχόμενο πόλεμο, θυμώνω, γκρινιάζω.
Θυμάμαι κάποτε, πολύ
μακριά από το τώρα (τόσο μακριά που τρομάζω), όταν είχα την πολυτέλεια της
αποκλειστικότητας της κάθε στιγμής. Χαζή
που είμαι που δεν εκμεταλλεύτηκα ΚΑΘΕ στιγμή στο έπακρον! Γιατί δεν ήξερα πως θα χάσω χρόνο, ευκαιρίες,
εξορμήσεις, ορέξεις, τελευταίες αποφάσεις;
Γιατί; Γιατί δεν ήξερα πως θα
ήταν όλα τόσο…βαριά; Γιατί έχασα τη
δύναμη μου;
Ξαφνικά, μες στην απόλυτη
ζαλάδα λειτουργώντας πάντα μηχανικά, έχοντας τα χέρια στο τιμόνι της ζωής άλλα
το μυαλό αλλού, με πλησιάζει ο μικρός μου.
«Αυτό, mommy, το έγραψα για
σένα.»
Το κοιτάζω και
ξαφνιάζομαι. Μπερδεύομαι. Τα γράμματα…τα γράμματα….
«ΑΡΕΜΙΛΑΚ ΙΛΟΠ
ΟΠΑΓΑ Σ»
Kαι ξαφνικά, όλα γυρίζουν ανάποδα.
Θυμάμαι πως έχω φτερά.
!ΑΙΝΟΡΧ ΗΛΑΚ
