Γιατί γράφω στα ελληνικά;
Γιατί είναι η γλώσσα των γονιών μου, η γλώσσα των παιδιών μου, η γλώσσα
των δέντρων όπου ρίζωσαν οι πρόγονοι μου.
Μιλώ τη γλώσσα τους, γράφω στη δική τους ως δανεική. Έχω αφήσει τη μητρική μου γλώσσα, τα Αγγλικά,
στην άκρη για να με δεχτείτε σαν δική σας.
Σαν Ελληνίδα. Γιατί όσο
μοιραζόμουν μεταξύ δύο πατρίδων, δεν ανήκα πουθενά. Κάνω λάθη, όμως να είστε επιεικείς μαζί
μου. Με μπερδεύει η γραμματική, δεν
μπορώ να λέω γλωσσοδέτες σαν τα παιδιά μου, μεταφράζω εγκεφαλικά λέξεις και
φράσεις αυτόματα πλέον… Όμως, να είστε επιεικείς μαζί μου. Δανείστηκα τη γλώσσα σας, όχι την ψυχή
σας. Δεν είναι ιεροσυλία τα τυχόν λάθη
στη γλώσσα. Ιεροσυλία είναι να τσαλακώνω
τη μνήμη των προγόνων μου – να μην σέβομαι την ψυχή του Έλληνα που αγαπά τη
πατρίδα του.
Ως Έλληνοαμερικανίδα, με ό,τι υποδηλώνει στον καθένα σας αυτός
ο ορισμός, νιώθω μεγάλη χαρά διαβάζοντας αυτό το άρθρο του κυρίου Μπασκόζου στο
Βήμα http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=516811. Αναφέρει την έρευνα του κοινωνιολόγου του Queens College, κυρίου Νικόλα
Αλεξίου, ο οποίος καταγράφει για πρώτη φορά τις ιστορίες Ελληνοαμερικανών στη
Νέα Υόρκη, ανθρώπων σαν εμένα, σαν τον πατέρα μου, τους θείους μου, τους φίλους
μας… Εκατοντάδες ιστορίες έχουν ήδη
καταγραφεί. Μπορείτε να τις δείτε εδώ: http://www.qc.cuny.edu/Academics/Degrees/DSS/Sociology/GreekOralHistory/Pages/Interviews.aspx
Προσωπικά, συγκινούμαι με την πρωτοβουλία του καθηγητή
Νικόλα Αλεξίου, όχι μόνο ως κοινωνιολόγος/συγγραφέας αλλά ως Ελληνίδα της
Αμερικής και ως Αμερικανίδα της Ελλάδος.
