«Η σύμπτωση είναι ο
τρόπος με τον οποίο ο Θεός διατηρεί την ανωνυμία του.» - Άλμπερτ Αϊνστάιν
Έχω νιώσει ότι σε αυτό το
σουρεαλιστικό όνειρο που στην πραγματικότητα λέγεται ζωή δεν είναι τίποτα τυχαίο. Ή αν είναι, δεν του μοιάζει. Γιατί η ζωή μου είναι παράξενη και ανεξήγητη,
σαν ένα όνειρο γλυκό ή εφιαλτικό. Και
σαν προσπαθήσω να εξηγήσω αυτό το όνειρο ανακαλύπτω πως είναι διαμορφωμένο από
συνεχόμενες συμπτώσεις – συμπτώσεις που δεν μοιάζουν με ιδιαίτερες στιγμές άλλα
με συγκεκριμένα σημάδια και ανεξήγητα γεγονότα -- από το χέρι του πεπρωμένου ή από
δάχτυλο αγγέλου…δεν είμαι σίγουρη. Αυτά
τα συγκεκριμένα σημάδια όμως εμφανίζονται ακριβώς όταν τα έχω ανάγκη.
Η πιο ευτυχισμένη
περίοδος της ζωής μου ήταν όταν ανακάλυψα πως κουβαλούσα μια ζωή μέσα μου. Η πρώτη μου εγκυμοσύνη, το πρώτο μου παιδί, η
εποχή που όλα μοιάζουν ρόδινα, μα, και τόσο τρομαχτικά. Σερφάροντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα έναν
ολόκληρο κόσμο μπροστά μου. Από την
οθόνη του υπολογιστή ξεπηδούσαν πληροφορίες για κάθε τι σημαντικό για μια
εγκυμονούσα γυναίκα. Ταξίδεψα ανάμεσα σε
εκατοντάδες σελίδες, διάβαζα, ανέπνεα το άπειρο υλικό μπροστά μου. Τυχαία έπεσα πάνω σε ένα φόρουμ, όπου μια
γυναίκα έγραφε την εξής εξωπραγματική φράση:
«Είμαι έγκυος και έχω καρκίνο.»
Σοκαρίστηκα. Απ’ τον τρόμο μου, έσβησα τον
υπολογιστή! Δεν είχα ακούσει κάτι πιο
φρικτό κατά τη διάρκεια μιας εγκυμοσύνης.
Δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι.
Και όμως….ήταν το πρώτο
σημάδι.
Πέντε μήνες μες στην
εγκυμοσύνη, όλα πήγαιναν καλά. Το μωρό αναπτυσσόταν
φυσιολογικά. Οι ναυτίες είχαν
καταλαγιάσει. Φούσκωνα με καμάρι. Μια γλύκα χάιδευε το πρόσωπο μου. Τα μάγουλα μου για πρώτη φορά στη ζωή μου ροδοκοκκίνιζαν.
Μόνο που οι γιατροί δεν μπορούσαν
να δικαιολογήσουν τα ανεβασμένα λευκά αιμοσφαίρια. Δεν καταλάβαινε κανείς γιατί ξύπνησα μια μέρα
με πρησμένους λεμφαδένες στην δεξιά πλευρά του λαιμού μου. Ο γιατρός που μου έκανε υπέρηχο φάνηκε
ανήσυχος. Με παρέπεμψε σε
αιματολόγο. Ο αιματολόγος μου έκλεισε
ραντεβού για παρακέντηση….
Την ημέρα της παρακέντησης
με πήραν τηλέφωνο από το περιοδικό Glamour. Θα έκαναν
ένα αφιέρωμα σε νέες συγγραφείς. Με
ήθελαν για μία συνέντευξη και να φωτογραφηθώ.
Η παρακέντηση έγινε κατόπιν το τηλεφώνημα. Βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα. Έγινε αμέσως δεύτερη παρακέντηση για να
σιγουρευτούν. Τα αποτελέσματα δεν μου τα
είπαν. Μα, ούτε ήθελα να μάθω.
Η φωτογράφιση θα γινόταν
στο μαιευτήριο Έλενα. Στη βιβλιοθήκη του
μαιευτηρίου μαζευτήκαμε έξι νέες συγγραφείς και εικονογράφους. Συμπτωματικά, εγώ ήμουν η μόνη έγκυος. Πρόσεξα πως με φωτογράφισαν ακριβώς δίπλα από
τα ιατρικά βιβλία που ανήκαν σε μια κατηγορία που δεν είχα φανταστεί ότι θα
έβρισκα ποτέ σε ένα μαιευτήριο – στα βιβλία που αφορούσαν αυτή την φρικτή λέξη:
«Καρκίνος».
Ήταν το δεύτερο σημάδι….
Μου πήρε χρόνο να δεχτώ
τη διάγνωση. Η άρνηση είναι πολύ δυνατό
συναίσθημα. Πίστεψα για μήνες πως η
χημειοθεραπεία που μου είχαν επιβάλλει καθώς ήμουν 6 μηνών έγκυος ήταν απλώς
«μια θεραπειούλα» για το «μικρό πρόβλημα» μου.
Μα, πώς να πιστέψω το γεγονός ότι μόλις αποφάσισα να θρέψω ένα παιδί στα
σπλάχνα μου, το σώμα μου είχε αποφασίσει να πεθάνει;
Κατάπια τη στεναχώρια
μου, χώνεψα την απιστία μου, δέχτηκα την τύχη μου και όσο σκληρό να ήταν, συνέχισα
να ζω με αξιοπερίεργη δύναμη, μια δύναμη που βγήκε απ’ το ίδιο το παιδί μέσα
μου. Ήμουν έγκυος με καρκίνο…ο
χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου έγινε πραγματικότητα. Και όμως, αν δεν ήμουν έγκυος δεν θα είχα την
δύναμη να ξεπεράσω το κακό που με βρήκε. Άλλα τα κατάφερα, λόγω αυτού του παιδιού. Και το θαύμα μου γεννήθηκε, υγιέστατο, με
μαλλιά, χωρίς καμία επίδραση από τα τόσα φάρμακα που πέρασαν απ’ το πλακούντα
στο μικροσκοπικό του σωματάκι…και εγώ, επέζησα, έζησα, γέννησα, και εφτά μήνες
αφού τελείωσα την τελευταία μου σταγόνα χημειοθεραπείας έγινε ένα δεύτερο
θαύμα. Ήμουν ξανά έγκυος.
Ο γιατρός μου ήταν
έξαλλος! Πως έγινε ένα τέτοιο
λάθος; Ένα λάθος που θα μπορούσε να μου στοιχίσει
τη ζωή. Μα, ίσως δεν ήταν «λάθος». Αφού πάντα ονειρευόμουν να κάνω δεύτερο παιδί
αμέσως μετά το πρώτο, ίσως με 18 μήνες διαφορά.
Η επιθυμία μου, το κρυφό μου όνειρο,
απλά εισακούστηκε. Όμως, ήταν επικίνδυνο
για μένα και το έμβρυο. Το σώμα μου και η
ψυχή μου θα έπρεπε να υποστούν μια νέα δοκιμασία.
Λίγους μήνες αργότερα ένα
τηλεφώνημα από το περιοδικό Cosmopolitan μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για την
περιπέτεια μου. Έγκυος ξανά, με κοντά
(σχεδόν ανύπαρκτα) μαλλιά φωτογραφήθηκα για το περιοδικό και είπα την ιστορία
της εγκυμοσύνης μου. Είπα στον εαυτό μου
ότι αν μέσα από τη δική μου περιπέτεια μπορούσα να προσφέρω κάποια βοήθεια σε
μια άλλη ψυχή κάπου, κάποτε, τότε αξίζει να μοιραστώ με τον κόσμο την ιστορία
μου. Και αυτή την ιστορία την είπα ύστερα
από ενάμιση χρόνο αποχής από το γράψιμο.
Δεν άντεχα να γράφω -- ειδικότερα για παιδιά. Ο ήλιος που πάντα με συνόδευε όταν έγραφα
κάθε λέξη δεν υπήρχε πια. Είχε
εξαφανιστεί. Μόλις εξανεμιζόταν το
σύννεφο θα έγραφα ξανά, το ήξερα. Οπότε
η μόνη ιστορία που μπορούσα να μοιραστώ ήταν αυτή, προς ένα άγνωστο κοινό – ένα
κοινό που ονειρεύεται, χαμογελάει, ντύνεται, περιποιείται, ερωτεύεται, χορεύει,
ταξιδεύει….σε ζωντανές γυναίκες, σαν
αυτή τη γυναίκα που είχα χάσει μέσα μου.
Την έχασα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, καθώς αρρώστησα, αφού
γέννησα και αφού βρέθηκα σε λίγο χρονικό διάστημα με δύο μωρά.
Κοιταζόμουν στο καθρέφτη
και δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Που
ήμουν; Η αρρώστια είχε αφήσει τα σημάδια
της σε όλο μου το σώμα. Η εξάντληση στα
μάτια. Όσο χαρά και να μου έφεραν αυτές
οι δύο ψυχούλες, τόσο δυστυχισμένη ένιωθα.
Ταλαντευόμουν πάνω σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην βαθιά κατάθλιψη και
την ευτυχία που μου αντιστοιχούσε για την τόσο καλή μου τύχη.
Και όσο περνούσαν οι
μήνες εγώ χανόμουν πιο πολύ. Βαθιά μέσα
μου ήξερα ότι υπήρχα - η γυναίκα, η φίλη, η κόρη, η ανιψιά – άλλα η Μαρία που
γνώριζα όσα χρόνια είχα ζήσει έλειπε.
Και τότε ήρθε το τρίτο σημάδι.
Στην αίθουσα αναμονής του
οφθαλμίατρου προτού κάνω μια εγχείρηση στα μάτια για να απαλλαγώ επιτέλους απ’
τη φρικτή μου μυωπία (ναι, είχα κάποτε φοβερή στραβωμάρα!) ξεφύλλισα ένα
περιοδικό. Το κοίταξα με γυναικείο
ενδιαφέρον. Μόλις το άνοιξα αμέσως έπεσε
το μάτι μου στα γράμματα αναγνωστών. Και
τι να δω; Ένα σημάδι. Το τρίτο.
Ένα γράμμα για μένα.
Ήταν από μια αναγνώστρια
που ευχαριστούσε το περιοδικό Cosmopolitan για την συνέντευξη μου. Την είχα βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμή της
ζωής της.
Η καρδιά μου πήγε να
σπάσει όταν έψαξα να βρω την ημερομηνία του περιοδικού. Το τεύχος ήταν της προηγούμενης χρονιάς. Ήταν το αμέσως επόμενο τεύχος από αυτό που με
φιλοξένησε. Και όμως, βρέθηκε ακριβώς
μπροστά μου τη στιγμή που χρειαζόμουν μια επιβεβαίωση του κόπου μου.
Εκείνη την ημέρα βρήκα
ένα κομμάτι του εαυτού μου. Και σαν
συναρμολογούσα την ψυχή μου κομματάκι, κομματάκι, ανακάλυψα τη μαγεία των
σημαδιών. Είναι παντού αρκεί να
ανοίξουμε τα μάτια μας, την καρδιά μας.
Μας καθοδηγούν όταν χάνουμε τον δρόμο μας. Μας βρίσκουν στο σκοτάδι ή στο παράξενο
όνειρο που λέγεται ζωή και μας οδηγούν ξανά στο φως.
~ Άλλα σημάδια μου: Το σημάδι στο λαιμό όπου μου έγινε η
βιοψία. Τα σημάδια στις φλέβες των χεριών
μου από την χημειοθεραπεία. Οι ραγάδες
στο σώμα μου από τα τρία θαύματα μου.
(Συνέντευξη μου στο Glamour, Δεκέμβριος 2002, έγκυος με καρκίνο)
(Συνέντευξη μου στο Cosmopolitan, Μάρτιος 2004, μετά τη θεραπεία, έγκυος ξανά)
(Εγώ με τα τρία θαύματα μου, Ιούλιος 2011)
